1 maja 2004 roku Polska wraz z dziewięcioma innymi państwami: Cyprem, Czechami, Estonią, Litwą, Łotwą, Maltą, Słowacją, Słowenią i Węgrami otrzymała pełnoprawne członkostwo we wspólnocie. Grono członków wspólnoty europejskiej powiększyło się wówczas z 15 do 25. Było to największe w historii rozszerzenie Unii. Dziś Unię Europejską tworzy 27 krajów.
Przystąpienie do europejskich struktur było zwieńczeniem dziesięcioletnich starań akcesyjnych rozpoczętych już w 1994 roku. Wówczas w Atenach Polska złożyła wniosek o członkostwo w Unii Europejskiej. Ogólnie ten dzień zmienił całkowicie rzeczywistość Polski, był zwieńczeniem długoletniego okresu transformacji po upadku systemu komunistycznego w Europie Środowo–Wschodniej.
Członkostwo Polski w strukturach unijnych jest efektem wieloletnich wysiłków podejmowanych przez polskie władze po zwycięstwie „Solidarności”. Przemiany ustrojowe, które nastąpiły po 1989 roku były czynnikiem przybliżającym Polskę do podjęcia rozmów na temat integracji z państwami Europy Zachodniej. Priorytetem polityki zagranicznej po 1989 roku było zapewnienie Polsce członkostwa zarówno w Unii Europejskiej, jak i największym pakcie obronnym – Sojuszu Północnoatlantyckim.
Dwadzieścia lat członkostwa Polski w Unii Europejskiej pokazało, że jesteśmy integralną częścią nowoczesnej Europy i znaczącym uczestnikiem wspólnej polityki.
Nieustanny rozwój Unii Europejskiej pozwala na skuteczną realizację zamierzonych celów wynikających z założeń traktatowych. Poza wspólną gospodarką, ujednoliceniem prawa, członkostwo w Unii Europejskiej jest wyrazem poszanowania demokracji, sprawiedliwości społecznej i praw człowieka. Te wszystkie wartości demokracji muszą być nieustannie przestrzegane i bronione.
Na fladze Unii Europejskiej przedstawiony jest okrąg złożony z dwunastu złotych gwiazd na błękitnym tle. Gwiazdy symbolizują jedność, solidarność i harmonię między narodami Europy. Krąg gwiazd jest symbolem jedności, a ich liczba nie zależy od liczby państw członkowskich.
